Marc van Roon

NEW CD OUT NOW

Buy now cd

Upcoming projects

De Bovenkamer,
Zeist ()

12 March 2016

Duo Wim Kegel & Marc van Roon 
CD-presentatie: Drumwise 

De Bovenkamer, Zeist
aanvang: 20:30

Een cd gevuld met piano- en slagwerkmuziek. Het is al eerder geregistreerd. Toch durfde slagwerker Wim Kegel het aan om zijn muzikale vriend Marc van Roon te vragen zo’n cd met hem op te nemen. Het resultaat is ‘Drumwise’ en het is een gedegen voorbeeld van hoe fantasie, durf, vakkennis, historisch inzicht en vérgaande improvisatietechniek tot een prachtige cd kunnen leiden.
Drumwise bestaat uit tien stukken. Twee ervan, Take the A-train en Fleurette Africaine zijn van Duke Ellington, twee komen uit het Great American Songbook. Dit zijn The Song Is You van Jerome Kern en Night And Day van Cole Porter. De overige composities zijn van de beide uitvoerenden.
Door de keuze van de stukken is een uiterst veelzijdig eindproduct ontstaan. Wie mocht denken dat de composities hierboven voornoemd de zoveelste – gekopieerde – uitvoering zijn, komt bedrogen uit. Wim Kegel en Marc van Roon nemen de gelegenheid te baat de stukken van hun oude huid te ontdoen en ze naar deze tijd én hun eigen inzichten te vertalen. Dat betekent onberekenbare wendingen in melodie en harmonie, afwijkende accenten en een prettig ondergaan van wat je meent te kennen en toch anders is.
De eigen stukken zijn proeven van hoogstaand vakmanschap. Ze geven een beeld van twee musici die elkaar door en door kennen, maar ook gelouterd zijn door hun samenspel met anderen. Zo speelden beiden met Michael Brecker, Clark Terry en Dave Liebman, maar ieder afzonderlijk met Willem van Manen’s Contraband, Pat Metheny, Sunny Murray en Down Town Jazz Band (Kegel). Marc van Roon bezette de pianokruk bij onder andere Terry Lyne Carrington, Linda Oh en Art Farmer.
Dat boeket aan felle jazzkleuren schittert straf door op Drumwise. De op Afrikaanse ritmes gestoelde speelwijze van Wim Kegel stoeit met de transparante speelstijl van Marc van Roon. Zijn watervlugge akkoordvelden, afgewisseld met van rusten voorziene, bedachtzame pianospel contrasteert met het enigszins rauwe slagwerkgeluid van Wim Kegel. En vloeit er tegelijkertijd prachtig mee samen.